2024 - HCM Arnhem
Teambuilding Dames I
Bekijk hier de foto's van het weekend
Zaterdagochtend, op een tijdstip waarop je de krant niet van de mat hoeft te plukken maar ‘m, als je tenminste de voordeur nét op tijd opent, in je handen gedrukt krijgt van de bezorger, verzamelden we op de parkeerplaats van HCM. Alwaar twee volkswagenbusjes vakkundig dicht werden gemetseld met tassen. Heel veel tassen. Mark zou het ene busje besturen, Frank de andere. Mark zou achter Frank aan rijden. Frank wist namelijk de weg. Of had in ieder geval navigatie. Nouja, bij nader inzien geen van beide. Tussenbestemming Chaam (waar we enkele teambuildingsopdrachten zouden krijgen) werd daarom nooit bereikt. Helemaal niet erg! Daarvoor in de plaats stopten we namelijk ergens in the middle of nowhere, waarvan wij aannemen dat het in ieder geval in de buurt van Chaam was. Er was daar een 1-sterrencamping en het moet gezegd worden: die ene ster maakten ze meer dan waard. Alleen al vanwege het alleraardigst (schoon) toiletgebouwtje waar veel Dames even gebruik van maakten. Ook was er een prachtig uitzicht op een maïsveld. Het was sowieso genieten geblazen want Bente werd die dag 16 en trakteerde op cake met slagroom! We stonden in een kringetje voor de bus de cake op te eten en lieten tot ons doordringen hoe leuk we het toén al met elkaar hadden. Leg de tissues maar weg, de emoties zullen straks nog veel hoger oplopen.
Na deze stop moesten we op zoek naar een alternatieve plek om onze teambuildingsopdrachten uit te kunnen voeren. Het moest een plek met bomen zijn. Die blijken er niet te zijn, tussen Noord-Brabant en Zeeland. We zagen uiteindelijk wel een paar bomen in de berm langs de weg maar daar konden we niets mee. Wederom: helemaal niet erg! We stopten bij een heus Surfer’s Paradise op de Grevelingendam, gemeente Bruinisse. In Paviljoen Meerzicht (en met zo’n naam kon het al niet meer stuk) hadden we een prachtig uitzicht over het water en zaten we gezellig aan de koffie en thee. So far so good. Maar toen kwam Frank in actie! De eerste opdracht diende zich aan. We werden verdeeld in twee teams en beide teams kregen een tas met (onderdelen van een) servies. We moesten zo goed en creatief mogelijk tafels dekken. Er werden pogingen gedaan tot ruilhandel, er werden ter aanvulling bekers en vorken gehaald uit de keuken van het restaurant, buiten werden bloemen geplukt ter decoratie van de tafel, ga zo maar door. Dit onder streng toezicht van Mark, Frank en Arda, die alles noteerden en af en toe een wenkbrauw optrokken. En echt, dat is best creepy; mensen die zonder een woord te zeggen van alles noteren én af en toe hun wenkbrauw optrekken... De volgende opdrachten vonden buiten plaats. Iets met een hockeybal, iets met theedoeken voor je ogen en tot slot: een web weven van touw en vervolgens per team 1 voor 1 door de verschillende gaten kruipen, springen, duiken en wurmen. Daar waren dus die bomen voor nodig, om het web aan vast te kunnen maken. Alleen; er waren nog steeds geen bomen in de buurt! Dan maar met behulp van een speeltoestel. Dartelende kleuters werden tactisch weggekeken en we hadden vrij spel. Men mocht elkaar helpen om door het geweven web te komen dus wederom deden intieme cirkels niet ter zake. De lichaamsdelen vlogen om onze oren. Het fanatisme groeide per opdracht dus toen Arda de einduitslag bekend maakte was het aan één kant stil en aan de andere kant werd er gejoeld en geknuffeld. De opdrachten waren leuk, uitdagend en leerzaam. Het voorgestelde lunchpakket was door Tessa vakkundig omgebouwd tot klaargemaakte bolletjes en krentenbollen. Op naar onze eindbestemming: Kortgene.
Vol spanning en sensatie reden we het terrein van het villapark op. We zagen mooie motorjachten, een gezellige receptie, prachtige huisjes. Dat beloofde veel goeds. Na het inchecken gingen we op zoek naar onze mansion. Mark en Frank zwenkten het busje nog een paar keer hoopvol naar rechts en links maar uiteindelijk leek ons onderkomen toch echt recht voor onze neus te staan: een veredelde bouwkeet annex noodgebouw. Met de nadruk op nood, aangezien we binnen hoofdzakelijk afval en genetisch materiaal aantroffen. Oh ja, en een medebewoner. Gekke Henkie van het vasteland met zijn vakantiebaan aan het Veerse meer: in zijn eentje vormde hij het animatieteam voor het park en we weten tot op de dag van vandaag niet of hij verstandelijk beperkt was of ten opzichte van ons vergat dat hij geen typetje meer hoefde te spelen. Laten we het er op houden dat hij in ieder geval rolvast was. Daar kan menig soapacteur nog wat van leren. Maar goed, de omstandigheden waren verre van ideaal. Mark en Frank gingen op oorlogspad, wisten het te schoppen tot het kantoortje van de eigenaar en kwamen er weer uit met het gehele bedrag dat we hadden betaald. Ondertussen kwam er een schoonmaker de kamers poetsen, werd er buiten een grote picknicktafel neergezet en werden in de keuken twee extra koelkasten geïnstalleerd. Kortom: het was al met al prima te doen en nog gratis ook.
Die middag stond er een wateractiviteit op het programma. We wisten het al: banaan varen. En... de zon scheen! Super dus. Dames I had zich goed voorbereid: stoere bikini’s, bijpassende driekwartbroekjes ter preventie van schaafplekken en natuurlijk; de benen vakkundig onthaard. Er werd niets aan het toeval overgelaten! Daar stonden we op de steiger; voorbeeldig te wachten op onze Bananenman. Dat duurde even. Maar daar verscheen hij dan toch in beeld, zijn naam bleek Jacco. Zijn trouwe volgeling had natuurlijk ook een naam: Angelo. We werden meegetroond naar een zeecontainer vol met zwemvesten en helmen. Je zag sommigen kijken: oh jee, alle moeite om er enigszins leuk uit te zien voor niets geweest. Terug naar de banaan, iedereen zocht een plek. Het was een afwijkende banaan: rood en met twee rijen zitplaatsen. Op drie na kon het hele team erop. Er moest tussendoor dus een beetje worden gewisseld. Arda bleef achter op de steiger om op onze spullen te passen, Mark, Frank en drie Dames gingen mee in de speedboot. Het was fantastisch! Met 60 kilometer over het Veerse meer is best kicken. Frank fotografeerde en filmde zich een ongeluk. Bijna letterlijk, want na Jacco’s legendarische woorden ‘even een bochtje maken’ bleek de Python van de Efteling kinderspel. Frank ging bijna met (erg dure) camera en al het water in. Angelo stond al die tijd als een volleerd aquarobics-instructeur op de achterbank van de boot de aandacht van de Dames te trekken door naar rechts of naar links te wuiven. Sommigen probeerden, tussen de bochten door, beleefd terug te zwaaien. Zij snapten pas achteraf dat hij daarmee aan probeerde te geven of ze naar rechts of naar links moesten meebewegen. Ook Jacco was niet altijd even duidelijk. Zo riep hij ‘pas op voor de Japanse oesters op de bodem van het meer!’. De meesten dachten: grapje zeker, Japánse oesters? Maar nee, die blijken toch echt de Zeeuwse wateren onveilig te maken. Lynn stond er ondertussen al middenin en had nog net geen bloedtransfusie nodig. Bedankt Jacco, volgende keer graag vooraf uitleggen of zelfs aanraden om surfschoenen aan te doen. Jacco had sowieso een aantal rare trekjes. Aangezien dit de gecensureerde versie van het verslag is, laat ik het hierbij. Hoe dan ook: we keerden moe maar voldaan terug naar ons noodgebouw...
Terwijl Arda met een pincet de stukjes Japanse oester uit de voetzolen van Lynn (die met een prop in haar mond de pijn moest verbijten) zat te pulken, hielden we ons bezig met omkleden, op tv de tweede helft hockeyfinale Dames kijken én voorbereidingen treffen voor het avondeten. Nu werd dat avondeten zo’n beetje volledig gecaterd maar aangezien het een BBQ was, moesten er natuurlijk wel hamburgers en worstjes worden gebraden. Mark en Frank bewezen échte mannen te zijn door deze taak op zich te nemen, uiteraard met een flesje pils in de linkerhand. Nina en Enya waren op de middag ook gearriveerd dus garantie op nóg meer fun. Het was nog steeds lekker warm dus aten we buiten aan de picknicktafel. Na het eten sloot ook Nelleke zich bij ons aan, we werden dus steeds completer. We hadden uiteraard nog wat vlees en salade voor haar bewaard dus dat werd speciaal voor haar bereid en geserveerd. Het werd vervolgens wat frisser dus verhuisden we naar binnen voor de laatste teambuildingsopdracht. Iedereen kreeg een kaartje waarop je een dier moest invullen met eigenschappen die overeenkomen met die van jou. Ook moest je daarbij een goede onderbouwing met voorbeelden geven. Vervolgens werden alle kaartjes bij Frank ingeleverd en werd er steeds eentje voorgelezen. De groep moest vervolgens raden wie het was. Degene om wie het ging moest daarbij een beetje toneel spelen zodat het niet gelijk duidelijk zou zijn. Grappig en interessant! Nina bleek de pinguin. Ze had daar zo’n leuk dansje bij dat we voornemens zijn deze pinguindans bij elk doelpunt uit te gaan voeren. Armen langs het lijf, kontje schudden en lachen maar. Komt dat zien! Oh ja en mocht je af en toe op dinsdag- en vrijdagavonden of op zondagen sonargeluiden bij het kunstgrasveld horen dan kan dat kloppen; ons halve team bestaat uit dolfijnen.
De volgende dag werden we gewekt door een intens heerlijke geur: roerei met tomaat en ham. Jummie! Mark en Frank waren (wederom) verantwoordelijk voor dit culinaire hoogtepunt. Zelfs voordat de wekkers zouden afgaan stonden de meesten al onder de douche om daarna buiten aan de picknicktafel het ontbijt op te peuzelen. De sfeer was top. Er werd afgewassen en opgeruimd, de tassen moesten worden gepakt. Het grote dichtmetselen van de busjes kon weer beginnen. Al hadden we nu ook de auto van Nelleke tot onze beschikking, dat scheelde. Daarna: richting Vlissingen voor het vierluik tegen Vlissingen, Hulst en Mierlo. Bij aankomst was er het besef hoe luxe het is om (zoals bij ons eigen HCM) pal voor de deur te kunnen parkeren. Nee, bij Mixed Hockey Club Vlissingen moet je eerst een halve marathon lopen voordat je bij het clubhuis bent. Ach, scheelde een paar rondjes inlopen. De wedstrijden gingen steeds beter, al kon er helaas nog geen pinguindansje gedaan worden. Niemand maakte daar een probleem van, ook ons begeleidingsteam niet. In feite stonden we voor het eerst (nagenoeg) compleet met elkaar op het veld! Kwestie van wennen en vertrouwen hebben. Het voelde goed en tja, dat telt! Na de wedstrijden kwamen we er achter dat het magneetbord van Mark gestolen was, het moest niet gekker worden! Ondanks die tegenvaller een fijne sportieve middag gehad. We gingen op weg naar Arnhem!
In Tiel met de hele groep de Mc Donald’s onveilig gemaakt. We hebben nog even een cheddar cheese gevecht overwogen maar wisten ons te beheersen. Het laatste stukje naar Arnhem-Zuid was natuurlijk enorm emotioneel. Het Grote Afscheid naderde... Oké, dinsdag zouden we alweer gaan trainen... maar toch. Mobiele nummers, Hyveprofielen, Facebookaccounts; de wildste informatie werd op het laatste moment nog uitgewisseld.
Het was een heerlijk, zinvol, leerzaam, hilarisch, intens, effectief en gezellig (ja oké, ook sportief) weekend!!! Amper een uur na afscheid zaten we alweer met elkaar te mailen, inclusief bedankjes over en weer en schematische pinguindansjes. Dat moét goed komen!*
Nogmaals: Mark, Frank en Arda enorm bedankt voor jullie voorbereidingen en goede zorgen.
*Inmiddels is dat al best goed aan het komen! Vers van de pers: gisteren met 9-1 de oefenwedstrijd tegen Westerduiven gewonnen! Ondergetekende kon daar helaas niet bij zijn maar hunkert naar meer meer meer!
Inez (keeper)
Reacties
Er zijn nog geen reacties, plaats uw reactie hieronder
